Indywidualna terapia psychologiczna to proces poprzedzony wcześniejszymi konsultacjami. Jest to konieczny etap, pozwalający terapeucie lepiej zorientować się w problemach i potrzebach każdej osoby. Dzięki takim wstępnym konsultacjom tworzy on hipotezy i na ich podstawie proponuje optymalny, dla danej osoby, rodzaj terapii. Spotkania w procesie psychoterapii indywidualnej odbywają się „twarzą w twarz” w bezpiecznej i dyskretnej formule. Terapeutę obowiązuje zasada poufności, a celem jest doprowadzenie pacjenta do równowagi psychicznej, zlikwidowanie objawów, zmiana destrukcyjnych wzorców zachowań i reakcji emocjonalnych. Spotkania trwają 45-50 minut, a czas trwania terapii dostosowany jest do każdego pacjenta indywidualnie.
To bardzo ważne pytanie. Wiele osób oczekuje, że zapisanie się na terapię gwarantuje, po z góry określonym czasie, efekty, „wystarczy, że będą systematycznie uczestniczyć w zajęciach”. Niestety tak się nie dzieje. Psychoterapia w większości przypadków wiąże się z trudnym, często długim, angażującym obie strony procesem. Podobnie jak nasze problemy powstają i kumulują się przez lata, tak proces zmiany czy zdrowienia musi trwać w czasie, często wiąże się z doświadczaniem niechcianych uczuć, wywołuje opór i bazuje na swoistym związku pacjenta i terapeuty, który nie powstaje w tydzień czy miesiąc. Wszelkie oferty kilkudniowych warsztatów terapeutycznych nie wywołują trwałych zmian w naszym przeżywaniu, stosowanych mechanizmach obronnych, a tym bardziej w osobowości. Są to bardziej formy terapeutyczne, które mają coś w nas poruszyć, obudzić, przywołać refleksję i być może czasem pomóc podjąć decyzję o właściwej terapii.
Istnieje wiele szkół terapii, które promują różne filozofie myślenia o człowieku, jego rozwoju i psychopatologii. To z kolei różnicuje sposób podejścia do leczenia stąd terapeuci identyfikują się i szkolą w różnych podejściach. Wśród najbardziej rozpowszechnionych i uznanych na świecie można wymienić: psychoanalizę, psychoterapię psychoanalityczną, psychoterapię psychodynamiczną, poznawczo-behawioralną, systemową, humanistyczną czy integratywną, łączącą różne podejścia.
W naszym zespole są terapeuci, którzy pracują w kilku różnych podejściach: psychoanalitycznym, psychodynamicznym, systemowym i poznawczo-behawioralnym.
Bazuje na psychoanalizie, której prekursorem był Zygmunt Freud. W myśl psychoanalizy człowiekiem, jego działaniem, emocjami kierują nieświadome motywy. Sposób doświadczania rzeczywistości, postawy, specyfika relacji, które tworzymy jest nacechowana wzorcami z dzieciństwa. Te z kolei tworzą się w procesie relacji z naszymi rodzicami. Są wypadkową tego, jak ich doświadczaliśmy i jakie były w rzeczywistości. Psychoterapia psychoanalityczna ma pomóc uzyskać wgląd w nieświadomy charakter naszego funkcjonowania. Taka świadomość pozwala lepiej i w bardziej konstruktywny sposób kierować swoim życiem, nie powtarzać wciąż tych samych scenariuszy, które ograniczają nasz rozwój i często pozostawiają nas w błędnym kole niekorzystnych nawyków i reakcji.
Psychoterapia psychoanalityczna opiera się na dość intensywnym związku pacjenta i terapeuty. Terapeuta jest niedyrektywny. Jego aktywność polega głównie na nazywaniu, komentowaniu i interpretowaniu, tego, co mówi pacjent. Ważnym materiałem jest również sama relacja, która się tworzy pomiędzy pacjentem i terapeutą, jej specyfika. To wszystko wymaga zrozumienia i przetworzenia przez terapeutę, tak, żeby stało się czymś użytecznym dla pacjenta w jego procesie zdrowienia. Spotkania odbywają się 2-3 razy w tygodniu, pacjent siedzi naprzeciw terapeuty lub leży na kozetce, a sama terapia trwa kilka lat. Z założenia jest to głęboki, angażujący proces, związany z reorganizacją osobowości.
W naszym centrum w nurcie psychoanalitycznym pracuje Joanna Babińska.
Jest to nurt terapeutyczny, który również wywodzi się z założeń psychoanalizy. Tutaj też podstawowe jest założenie o istnieniu życia nieświadomego. Psychoterapia psychodynamiczna jednak zazwyczaj trwa krócej niż psychoanalityczna, spotkania odbywają „twarzą w twarz” w cyklu 1-2 spotkań tygodniowo. Terapeuta psychodynamiczny również w swoich interwencjach jest niedyrektywny, stara się zrozumieć funkcjonowanie pacjenta, nieświadome motywy działania, które nadają mu kierunek i cel. Pomaga pacjentowi uzyskać wgląd w to, co nieświadome, a co sprawia, że budują się objawy psychopatologiczne (jak nerwice, somatyzacje czy depresje) czy też usztywniają niekorzystne mechanizmy obronne (jak przy zaburzeniach osobowości).
W naszym centrum w nurcie psychodynamicznym pracuje większość terapeutów/psychologów: Joanna Czupryńska-Wiewióra, Marta Szalek, Antonina Mamet, Patryk Kowalik, Katarzyna Augustynowicz., Mateusz Kolaszkiewicz, Martyna Wielochowska, Paulina Pacia,
W tej formie terapii podstawowym pojęciem jest system, czyli rodzina jako spójna całość. Bardzo istotną kwestią jest tu neutralność terapeuty wobec poszczególnych członków rodziny i ich sposobu widzenia problemu. Zakłada się, że nie ma tu czegoś takiego, jak prawda obiektywna, każda z osób tworzy swój własny subiektywny obraz rzeczywistości. Terapię systemową stosuje się przede wszystkim w terapii rodzinnej ale ma też ona swoje zastosowanie w terapii par, indywidualnej czy grupowej. W terapii systemowej celem jest przywrócenie równowagi całemu systemowi, odtworzenie lub naprawienie wzorców wzajemnej komunikacji. Terapeuta traktując rodzinę jak otwarty system społeczno-kulturalny stara się przywrócić jej członkom naturalną równowagę pomiędzy koniecznymi granicami jednostki, jej odrębnością a byciem częścią całości. Podobnie rzecz ma się wobec granic rodziny. W pewnych obszarach zdrowa rodzina ma swoją tożsamość, swoje granice, ale ma też elastyczną wymianę z innymi ludźmi, jej granice są jednak przepuszczalne.
W naszym zespole ten rodzaj pracy stosuje Marta Jasińska, Magdalena Kowal, Joanna Malcherek-Łabiak.
Ta forma terapii określana jest zazwyczaj krótkoterminową, trwa od kilkunastu do kilkudziesięciu sesji. Postawa terapeuty ma tutaj bardziej dyrektywny charakter. Stara się on wraz z pacjentem wpłynąć na nieadaptacyjny dla pacjenta sposób myślenia. Stoi za tym założenie, że za zmianą wzorców myślenia podąża zmiana nastroju, a to wszystko redukuje samoograniczające się nawyki i zachowania. Są one zastępowane bardziej efektywnymi wzorcami postępowania, co ma pozwolić osobie lepiej funkcjonować w świecie i tworzyć szczęśliwsze relacje z innymi.
Terapeuta poznawczo-behawioralny stosuje w swojej pracy szereg technik, charakterystycznych dla tej metody.
W naszym zespole tą metodą pracuje zarówno z dorosłymi jak i dziećmi i młodzieżą Marta Jasińska.
